عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
شاید قدیم ترین کتابی که در خصوص ایشان سخن گفته روضات الجنان باشد. حافظ حسین کربلایی در مورد مزار وی می نویسد:
«مرقد و مزار آن چراغ دودمان مصطفی و مرتضی، صاحب الطوق، امامزاده ابوالحسن موسی ـ علیه و علی آبائه الطاهرین صلوات الله الملک العلی ـ در محله ی سنجاران است و مشهور و معروف به امامزاده ... حقیقت حال این مزار این است که در کتب بحور انساب مذکور و مسطور است که امامزاده ابوالحسن موسی صاحب الطوق، در زمان القائم بامرالله عباسی که بیست و ششم شخص است از خلفای عباسی و اول دولتش در ذی الحجه 422 ق و آخر دولتش سال 467 وقوع یافته، چنانچه چهل و پنج سال حکومت کرده باشد، از استیلا و خوف او، امامزاده مذکور در شهور سنه اثنتین و ثالثنی و اربعمائة به آذربایجان تشریف شریف ارزانی فرموده اند و در آن دیار داعی حق را لبیک گفته و رخ در نقاب خاک کشیده است.»
کربلایی در بخشی دیگری از نوشته خود به زمان شهرت آن بقعه، به «امامزاده موسی» در زمان شاه اسماعیل صفوی اشاره کرده است.
ملا محمد امین حشری صاحب بقعه را با عناوینی چون «امامزاده جمال» و «صاحب طوق» یاد نموده، می نویسد:
«مزار لازم الانوار امامزاده موسی بن جعفر جمال، علی ما هو المشهور درمحله ی سنجران واقع است... آن حضرت را «امامزاده جمال» می گفتند و جهتش آنکه پدر بزرگوار آن عالی مقدار چون جدّ بی همال عدیم المثال به غایت جمیل بوده است و بعضی ایشان را امامزاده موسی «صاحب طوق» می گفته اند از آن جهت که آن معصوم مظلوم در دست کفار نابکار اسیر و گرفتار گشته و طوق زنجیر در گردن او نهاند.»
سید محمدرضا طباطبایی ضمن تکرار مطالب حشری و با استناد به عمدة الطالب ایشان را «ابن الاعرابی» معرفی کرده و درباره ی علت عزیمت وی به آذربایجان نوشته است:
«آن جناب را «ابن الاعرابی» می گفتند، از برای آن که جناب در میان اعراب بادیه، نشو و نما یافته بود و اکثر قشون که به دار السلطنه ی تبریز آورده بود، اعراب بود... آن بزرگوار در زمان بنی عباس با لشکر بسیار به تبریز آمد و بیشتر شهرها و قلعه های آذربایجان را تصرف کرد و بعد از غلبه و تسخیر آذربایجان دشمنان بر آن امامزاده غلبه کرده و در تبریز به دست کفار نابکار اسیر و گرفتار شد و طوق و زنجیر در گردن مبارکش نهادند و به مدت هفت سال حبسش کردند.»
نادر میرزا با استناد به نوشته ی عموزاده اش فقط به اسم و محل امامزاده اشاره کرده و سپس به توصیف بنا پرداخته است. او می نویسد:
«بقعه ی امامزاده سید جمال الدین معروف به «امامزاده کهنه» در محله ویجوی در غربی شهر به مسافت سه هزار قدم از سید حمزه واقع است.»
همانطور که در مطالب حافظ حسین کربلایی آمده، پیدا شدن مزار امامزاده سید جمال (علیه السلام) و حسب و نسب ایشان، توسط درویش شیخ اویس در دوره ی صفویه صورت گرفته است. درویش اویس با توجه به قرائن ذکر شده، احتمال داده که مزار موجود در راسته کوچه مربوط به امامزاده موسی باشد. پس از ایشان گروهی از محققان بر اساس تحقیقاتی که انجام داده اند، ایشان را با چهار واسطه، امامزاده ابوالحسن موسی بن جعفرالجمال بن محمدبن ابراهیم بن محمد الیمانی أو الیمامی بن عبیدالله بن الامام موسی الکاظم (علیه السلام) معرفی کرده اند و اسرار علیشاه وی را از فرزندان جمال الدین هارون بن موسی بن جعفر (علیه السلام) ثبت کرده است.
آیت الله سید مهدی مرعشی نجفی متولی و امام جماعت آستان مقدس امامزاده سید جمال (علیه السلام) در اثر جداگانه ای که در خصوص امامزاده سید جمال منتشر کرده، نسب شریف ایشان را به نقل از کتاب های نسب شناسی بررسی کرده است.
امامزاده سید جمال (علیه السلام) دارای اولاد و نوادگانی در شروان بوده که بعضی از آنها نظیر سید احمدحسین حسنی موسوی باب الابوابی ملقب به «بدرالدین» و مشهور به «لاله ای» سرسلسله ی سادات لاله در ردیف عرفا و علما بوده اند. وی از شروان کوچ نمود و در تبریز ساکن شد.
